زراره بن اعين در روزهاي حزن و تأثر اهل بيت عصمت و طهارت در ماه صفرالخير محضر امام صادق (ع) رسيده سخن از اربعين سالار شهيدان و تأثير شهادت آن حضرت در حادثه کربلا به ميان آمد. امام صادق (ع) رو به زراره آن محدث بزرگ و قابل اطمينان و ديگر افراد حاضر در آن مجلس نمود سپس فرمودند :

يَا زُرَارَةُ إِنَّ السَّمَاءَ بَكَتْ عَلَى الْحُسَيْنِ ع أَرْبَعِينَ صَبَاحاً بِالدَّمِ وَ إِنَّ الْأَرْضَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً بِالسَّوَادِ وَ إِنَّ الشَّمْسَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً بِالْكُسُوفِ وَ الْحُمْرَةِ وَ إِنَّ الْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَ انْتَثَرَتْ وَ إِنَّ الْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ وَ إِنَّ الْمَلَائِكَةَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً عَلَى الْحُسَيْنِ ع وَ مَا اخْتَضَبَتْ مِنَّا امْرَأَةٌ وَ لَا ادَّهَنَتْ وَ لَا اكْتَحَلَتْ وَ لَا رَجَّلَتْ حَتَّى أَتَانَا رَأْسُ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ مَا زِلْنَا فِي عَبْرَةٍ مِنْ بَعْدِهِ …[4]

امام صادق (ع) فرمودند: اي زراره همانا آسمان بر مصائب وارده بر حسين [بن علي ^{عليهما السلام}] چهل بامداد خون گريست و همانا زمين بر مصائب وي چهل بامداد اشک سياه ريخت و سياه پوش گرديد و همانا خورشيد چهل روز گرفتار کسوف (گرفتگي) شد و چهره خشم و نقاب خونين برخود گرفت و همانا برخي کوهها قطعه قطعه شده و تبديل به تکه‌هاي ريز و کوچک شدند و همانا درياها متلاطم و پر امواج شده و و وضعيت خشمناکي بر خود گرفتند و نيز فرشتگان الهي چهل روز بر مصائب حسين بن علي(ع) گرييدند و اشک ريختند. و همانا پس از شهادت سالار شهيدان هيچ زني از اهلبيت ما به نشانه شادي آرايش ننمودند و بر موهايشان شانه نبردند و آن را خضاب نکردند و چشم‌هاي خويش را سرمه ننمودند تا آنگاه که فرجام ستمکاران صحنه کربلا روشن شد و چون سر عبيدالله بن زياد را که توسط مختار بن ابي عبيده ثقفي (ره) جدا شده بود و در مرآ و منظر مردم قرار گرفت مصائب و تألمات روحي کم شد، لکن حالت حزن و غم بر ما براي انعکاس صحنه کربلا و عبرت گرفتن ديگران براي هميشه ادامه يافت …

سپس حضرت امام صادق (ع) فرمود: جدم امام زين العابدين (ع) هرگاه کربلا و صحنه‌هاي روز عاشورا را تصور مي‌کرد و برايش بيان مي‌گرديد مي گريست و اشک‌هايش بر محاسنش جاري مي‌گشت و هرکس جدمان را با آن حالت مي‌ديد متأثر گشته و در درونش انقلاب بوجود مي‌آمد. همانا فرشتگان حاضر در کنار مضجع شريف اباعبدالله الحسين (ع) اشک مي‌ريختند که در اثر حزن و اندوه آنان ديگر فرشتگان زمين و آسمان متأثر گشته و اشکشان جاري شد.

جهت مطالعه تفصیل مطلب فوق به مقاله «اربعین همراه اهل بیت (ع) در کربلا» مراجعه بفرمایید.