امام زین العابدین فرمود: «ای پسر زیاد آیا با کشته شدن مرا تهدید میکنی و میترسانی؟! تو نمیدانی کشته شدن در راه خدا فرهنگ همیشگی ماست و شهادت مایه افتخار و سربلندی ما بوده است.»[1]

زین العابدین (ع) قافله سالار کاروان بازماندگان شهدایی بود که وظیفه سنگین رساندن پیام شهدای کربلا را بر عهده داشت. این وظیفه طاقت فرسا از عصر روز عاشورای سال ۶۰ هجری قمری آغاز شد. حساس‌ترین زمانی که دشمن می‌خواست خود را غالب و حاکم جلوه دهد و همه انگیزه شهیدان راه حق بویژه سرور و سالار شهیدان، حسین بن علی بن ابیطالب را خنثی کند.
دشمن سفاک و غدار، شهرهای کوفه و ساحلی فرات را آذین بندان نمود و بازماندگان اهل بیت عصمت و طهارت را با وضع رقت بار از کربلا حرکت داد و سرهای نورانی شهدا را پیشاپیش به نمایش گذاشت و قدرت نمایی کرد.
به راستی مبارزه منفی و مستقیم با حاکمان خونخوار و بیرحم، غیر منطقی و مکار و عیاش که همه ابزار زور و تبلیغ را در دست داشتند و خود را حاکم بر محراب، منبر و قضای مسلمانان و مؤمنان دلسوخته می‌دانستند و بالا‌تر آنکه همه را بنده حلقه بگوش خود می‌پنداشتند، کار دشوار و سختی بود. این کار نیاز به شجاعت و شهامت و برنامه ریزی بسیار دقیق و درازمدت داشت.
ادامه نوشته را بخوانید »

حسن بن‏على(ع) در برابر طاغوت شام و مردم کوفه خطبه‏اى خوانده، مردم را به بالاترین نعمت از دست رفته، که حاکمیت اهل بیت(ع) بود، توجه داد، شایستگى و لیاقت خویش و مشروعیت خلافتش را متذکر شد و داستان روز بیاد ماندنى غدیر را چنین بازگو کرد:

«وقد سمعت هذه الامة جدى – صلى الله علیه و آله – یقول: ما ولّت أمة امرها رجلاً و فیهم من هو اعلم منه الا لم یزل یذهب امرهم سَفالاً حتى یَرجعوا الى ما ترکوه و سمعوه – صلى الله علیه و آله – یقول لأبى: أنت منّي بمنزلة هارون من موسى الّا أنّه لا نبىّ بعدى. و قد راوه و سمعوه(ص) حین اخذ بید أبى بغدیر و قال لهم: من کنتُ مولاه فعَلي مولاه اللّهم وال من والاه و عاد من عاداه ثم امرهم ان یبلغ الشاهد منهم الغائب ثُمّ قال…»

«مردم، سخن جدم پیامبر(ص) را به یاد دارند که مى‏فرمود: هر گاه مردم کسى را به رهبرى خویش برگزینند در حالى که لایقتر و آگاهتر از آن فرد وجود داشته باشد، براى خویش تیره‏بختى خریده‏اند مگر اینکه دوباره بدانچه رها کردند و به فراموشى سپردند بازگردند و آنچه را که از پیامبرشان درباره پدرم شنیده‏اند دنبال کنند. رسول خدا مى‏فرمود:

ادامه نوشته را بخوانید »

رفتار، کردار و گفتار فاطمه زهرا (س)از جمله منابع و ذخائری است که امت اسلامی در هر فرصتی میتواند از آن بهره مند شود. سیره اطمینان بخش او مورد تأیید بقیه الله الاعظم (عج) و دیگر پیشوایان معصوم (ع) قرار گرفته است.
امام عصر(عج) میفرماید:  
وفي ابنة رسول الله (ص) لي اسوة حسنة (1)؛ فاطمه اطهر دختر پیامبر (ص) الگو و اسوه ای است که که ما بدان اقتدا میکنیم و آن را سر لوحه کارهای خویش قرار میدهیم …

توجه کوتاه به منزل کوچک و زندگی پرفراز و نشیب او، راه سعادت را نشان میدهد و انسان مضطرب و دردمند را از گرفتاریها می رهاند. اینک شما و خانه چند منظوره فاطمه (س)، خانه ای که آیات 37-36 سوره نور درباره آن نازل گردید:

فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدُوِّ وَ الآْصالِ (*) رِجالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاةِ وَ إِيتاءِ الزَّكاةِ يَخافُونَ يَوْماً تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَ الأَْبْصارُ.
ادامه نوشته را بخوانید »

ابوبصیر می‌گوید امام صادق (ع) فرمود: روزی پدرم رو به جابر بن عبد الله انصاری کرد و فرمود: از تو سؤالی دارم که در خلوت باید مطرح کنم، هر گاه فرصت بیشتری داشتی بگو.

جابر عرض کرد هر زمانی را که شما دوست دارید در محضر شما خواهم بود.

امام باقر (ع) فرمود: جابر، لوحی را که در دست مادرم فاطمه (س) دختر پیامبر خدا (ص) دیده‌ای، چگونه بود؟ مرا از نوشته‌های آن آگاه ساز!

جابر پاسخ داد: خدا را گواه می‌گیرم در زمان زندگی رسول خدا (ص) به منزل مادرت فاطمه (س) رفتم تا بخاطر ولادت حسین بن علی (ع) تهنیت و تبریک گویم. به هنگام ورود در دستان مبارکش لوحی (از پوست نازک) سبزرنگ دیدم که گمان کردم از زمرّد است. در آن لوح نوشته‌ای سفید و نقره‌ای رنگ که همانند رنگ خورشید می‌درخشید مشاهده کردم. عرض کردم: پدر و مادم به فدای شما، این لوح چیست؟

فاطمه (س) فرمود: خداوند این لوح را به پیامبر هدیه داد، در این لوح نام پدرم و نام شوهرم و اسامی دو فرزندم و دیگر پیشوایان معصوم که از فرزندان من هستند نوشته شده است. پدرم آن را به نشانه بشارت و خوشنودی به من عنایت کرد.

ادامه نوشته را بخوانید »

قال رسول الله (صلى الله عليه وآله): إنّ اللّه – تبارك و تعالى – جعل لأخي علي بن أبي طالب فضائل لا يحصي عددها غيره ؛
 پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله) فرمود: همانا خداوند براى برادرم على بن ابى‏طالب (‏عليه السلام) فضائل و برترى‏هايى قرار داد كه شمارش آن از توان غير خدا خارج است.
 در ميان 12000 صحابه و ياران پيامبر خدا كه در كتاب‏هاى رجالى و تراجم ثبت و ضبط گرديده و يا معرّفى شده‏اند، تنها اميرمؤمنان على بن ابى‏طالب (ع) است كه آيينه تمام‏نماى صفات جمال و جلال حق شده و همه كمالات الهى در سيرت و صورت او جلوه و تبلور پيدا كرده است. خشم و رحمت، زهد و قدرت، شجاعت و خوف، فقر و بخشندگى، عبوديت و جسارت و… در او نمايان است، گويا مجمع همه صفات متضادّى(1) است كه هر كدام در جاى خود جلوه‏اى از صفات رحمانى است و هر سالك موحّدى چون مى‏خواهد مُراد و كعبه دل خويش را پيدا كند و جلوه‏اى از حقيقت محمّديه را ببيند غير از او مولا و اسوه‏اى را نمى‏تواند نشانه بگيرد تا آرامش پيدا كند و مَظهر «أَلا بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب»(2) گردد. شايد از همين جهت بود كه عبد حقيقى خدا فرمود: «النظر إلى علي بن أبي‏طالب عليه السلام عبادة و ذكره عبادة و لا يقبل إيمان عبد إلّا بولايته و البراءة من أعدائه» ؛ نگاه به چهره پرفروغ على بن ابى‏طالب بندگى خداست، ذكر و ياد او عبادت و خشوع در برابر خداست و ايمان بنده‏اى پذيرفته نخواهد شد مگر با ولايت على و بى‏زارى جستن از دشمنان او.(3)
ادامه نوشته را بخوانید »

مأمون بعد از معرفی امام (ع) در آن مجلس تشریفاتی – از جاثلیق خواست پرسش های خود را با توجه به عدالت و انصاف آغاز کند.
جاثلیق گفت : من چگونه با کسی بحث کنم که قدر مشترک نداریم ؛ او به کتابی استدلال می کند و به پیامبری معتقد است که من ایمان ندارم.
امام (ع) فرمود : چنانچه به انجیل شما استدلال کنم می پذیرید ؟
جاثلیق : می پذیرم گرچه به ضرر من باشد.
امام (ع) : هرچه دوست داری سئوال کن ؟
جاثلیق پرسید : درباره نبوت عیسی (ع) و انجیل چه می گوئید، آیا چیزی از آن را انکار می کنید ؟
جواب امام (ع) : من به نبوت عیسی و کتابش و به آنچه به امت خویش بشارت داده و حواریون به آن اقرار کرده اند اعتراف می کنم و لکن به انجیلی که به نبوت محمد (ص) بشارت نداده کافرم و قبول ندارم.
جاثلیق : چنانچه دو شاهد از غیر اهل مذهب تو گواهی دهند (کسانی که مورد قبول ما باشند) ما هم معترفیم و آن را می پذیریم.

ادامه نوشته را بخوانید »

پانزدهمين روز ماه مبارك رمضان، سال دوم يا سوم هجرت بود كه اولين ثمره نبوت و امامت،‌ مدينة الرسول را نورباران كرد و كانون امامت و ولايت را درخششی ديگر بخشيد. پيشانی بلندش تجلّی فروغ نبوّت و امامت را در خود ترسيم كرده بود. موجی از سرور و شادی خاندان اهل بيت (ع) را فرا گرفت. اين نوزاد بيشترين شباهت را به پيامبر اسلام داشت. پدرش علی بن ابی طالب و مادرش فاطمه زهرا از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدند.
پيامبر (ص) علاقه خاصی به امام حسن مجتبی داشت، بگونه ای كه او را می بوسيد و می بوييد و ميفرمود:
«اللهم انّي احبّه فاحبّه و احبّ من يحبّه» ؛ بارالها! من او (حسن) را دوست دارم،‌ پس تو هم او را دوست بدار و دوست بدار هر كس او را دوست دارد.

ادامه نوشته را بخوانید »

امام صادق (ع) فرمود:
«آنگاه که خداوند بنده‌ای را دوست بدارد و بخواهد او را مورد تفقّد و تنعّم خویش قرار دهد، چند چیز را به او عنایت خواهد کرد.
1- با اشارات و نشانه‌ها، اطاعت و بندگی خویش را به او القاء می‌کند.
2- او را در برابر کمترین داده‌ها (نعمت‌ها) قانع نموده و شکرگذار خواهد نمود.
3- او را دانا و فقیه و دین‌شناس نموده تا خود هدایت و منشأ راهنمایی دیگران گردد.
4- با اعطای باورهای صحیح، یقین او را (به مبدأ و معاد) تقویت می‌کند.
5- همّت خودکفایی و استقلال را به وی عنایت می‌نماید.
6- او را در همه افکار و کردار خویش مظهر عفاف و پاکدامنی خواهد نمود.(1)
 
روز دوشنبه 28/3/86 مصادف با شهادت صدیقه طاهره، امّ الائمه فاطمه زهرا (س) است. در این روز جسم مطهّر مرجع تقلید شیعه حضرت آیت الله فاضل لنکرانی در جوار حرم ملکوتی کریمه اهل بیت فاطمه معصومه (س) به خاک سپرده خواهد شد.
ادامه نوشته را بخوانید »

چهارده خرداد هیجدهمین سالگرد رحلت ملکوتی نایب عام امام زمان (عج) امام خمینی (ره) می‌باشد.
ملت ایران و همه آزادگان جهان عزّت و شرف خود را از مجاهدت‌ها و مبارزات اصولی و حساب‌شده آن سفرکرده الهی می‌دانند.
امسال هم مانند سال‌های گذشته شاهد حضور میلیون‌ها عاشق راه و سیره او در کنار مزارش خواهیم بود.
شرکت‌کنندگان در هیجدهمین سالگرد رحلت او اعمّ از مرد و زن، پیر و جوان همه و همه با او پیمان می‌بندند از اهداف و آرمان‌های الهی‌اش دفاع کنند و جلوی تجاوزات و حرکت‌های قلدرمآبانه آمریکا و اسرائیل و اعوانش را بگیرند.
ما از حرکت و سیره آن مرد الهی الهام گرفتیم که آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند و باید با سرشکستگی و خفّت سرزمین عتبات مشرفه عراق را ترک گوید، انشاء الله.
جهت آشنایی با سیره امام راحل به چند فراز از نکات برجسته نقل شده توسط شاگردان آن مرد بزرگ اشاره می‌کنیم.
ادامه نوشته را بخوانید »

دوازدهم اردیبهشت ماه سالروز شهادت معلّمی بزرگ، عالمی فیلسوف ، فقیهی عارف و مفسّری مجاهد می‌باشد . آری، در چنین روزی استاد مرتضی مطهری به دست کوردلان منافق در سال 1358 به شهادت رسید.
به واقع می‌توان ادّعا کرد که یکی از شخصیت‌های برجسته در شکل‌گیری و پیروزی انقلاب اسلامی ایران آن شهید عزیز بود.
ایشان از سال 42 به بعد با تلاش وسیعی به تبیین فرهنگ اسلامی در جامعه پرداخت و همراه با دیگر روحانیان مبارز رسالت بزرگ تدوین فرهنگ انقلاب را به عهده داشت.
فعالیت شهید مطهری در «حسینیه ارشاد» و «مسجد جاوید» و «مسجد الجواد» در بین سالهای 1342 تا 1350 شاهد این مطلب است.
ادامه نوشته را بخوانید »